دکتر علی شریعتی

پنج شنبه 92/6/21 — azadnagar - نظر

دکتر علی شریعتی :

اکنون سالهای حوالی 60 هجری است .... و اصحاب ، یاران نخستین انقلاب، پروردگان مکتب شخص «محمد» سه گروه شده اند :

گروهی که این انحراف را نتوانستند تحمل کنند، فریاد کشیدند و کشته دند. سال 60 است، ابوذر رفته، عمار رفته، عبدالله مسعود رفته، میثم رفته و حجر بن عدی رفته.

گروه دوم، گروهی هستند که در اوضاع سختی که حق پرستی جانبازی می خواهد ، و مسلمان راستین ماندن نه فتح دارد، نه غنیمت، بلکه شکنجه دارد و زندان، توجیه تازه ای به ذهنشان رسیده، و آن اینکه بهشت را به جای اینکه در جبهه جهاد به دست بیاوریم، در کنج امن و خلوت ریاضت و عبادت به چنگ آوریم، در گوشه های انزوای تامل های عاشقانه با خداوند، ریاضت و روزه های طولانی و نمازهای نافله. نمونه اش عبدالله عمر؛ اینها شخصیت های بزرگی بودند که در روزگاری ، و لحظه هایی که توده مسلمان ، در زیر شلاق عمال و شمشیر قداره بندان بنی امیه ، چشم انتظار قیام آنها و مقاومت آنها بودند – چرا که در انقلاب اسلامی پرورده شده بودند و دوش به دوش پیغمبر بودند – در چنین لحظه ای، از صحنه حق و باطل کنار رفتند و به گوشه مسجدها و خلوت ریاضت ها خزیده اند، و بهترین شخصیت های مسلمان را به سود کفر و ظلم در کنج خلوت عبادت قربانی کرده اند؛ کی ها را؛؟ آری ،

« اینها که در چنین ایامی از صحنه کنار رفتند و از جامعه به محراب خزیدند دستشان به جنایت آلوده است...».

سومین دسته ، دسته ای از جبهه بدر و احد و حنین و از مدینه جهاد و هجرت و کنار پیغمبر اسلام، افتخاراتی را که جمع کرده بودند، آوردند و صاف و راست در کاخ سبز معاویه به فروش رساندند و پولش را گرفتند.

ابوهریره – ابوموسی ، هر روایتی یک دینار – نرخ رسمیش – و ابوهریره، صحابی ای که همیشه دوش به دوش پیغمبر اسلام بود و صحابی ای که حامل علم حدیث پیغمبر بود، کارش به جایی می رسد که برای یزید که عاشق زن عبدالله سلام شده، واسطگی می کند....!!!

منبع : کتاب حسین وارث آدم ص 122